ΜIA MEΡΑ ΣΤΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ

                                           


                                                 ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

                                       
                                          ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ



Τη προηγούμενη Κυριακή , το μεσημέρι , πήγα με τη μαμά μου , το μπαμπά μου και τον αδερφό μου στη παιδική χαρά.





Ο καιρός ήταν καλός , ο ήλιος έλαμπε και είχα πολύ όρεξη για βόλτα.



Κάναμε 20 λεπτά να φτάσουμε στη παιδική χαρά , αλλά καθόλου δε με πείραξε γιατί σε όλη τη διαδρομή μιλούσα με τον αδερφό μου.

Όταν φτάσαμε στη παιδική χαρά , υπήρχαν πολλά παιδιά που έπαιζαν όλα μαζί.
Τότε , ο αδερφός μου μου είπε να πάμε να παίξουμε μαζί τους, αλλά εγώ δεν ήθελα.



Τότε , έτρεξα να τον προλάβω και να του πω να παίξει μόνο μαζί μου γιατί εγώ δε ήθελα κανέναν άλλον στη παρέα.
Ο αδερφός μου το αρνήθηκε και μου ζήτησε να πάω να παίξω και εγώ μαζί τους.
Απογοητευμένος και πολύ θυμωμένος άρχισα να κλαίω , να κλωτσάω και να κλαίω.




Η μαμά μου φώναζε , οι άνθρωποι και τα παιδιά στη παιδική χαρά κοιτούσαν τρομαγμένοι και ο μπαμπάς λυπημένος.



Τα άλλα παιδιά δε μπορούσαν να καταλάβουν γιατί εγώ στεναχωρήθηκα γιατί όλα έπαιζαν όμορφα μεταξύ τους.

Η μαμά μου , μου ζήτησε να μιλήσουμε , να πάρω φρέσκο αέρα και να ηρεμήσω. Μου εξήγησε πως στη παιδική χαρά ερχόμαστε για να περάσουμε όμορφα , να κάνουμε νέους φίλους και να παίξουμε παιχνίδια διαφορετικά από αυτά που μπορώ να παίξω μόνο με τον αδερφό μου στο σπίτι.





Ο μπαμπάς , μου εξήγησε πως πρέπει να μάθω να συνεργάζομαι με τα άλλα παιδιά και να μοιράζομαι τα παιχνίδια μου γιατί κάποια στιγμή θα θελήσω να παίξω με τα άλλα παιδιά κάποιο παιχνίδι που μου αρέσει και τότε δε θα με θέλουν και θα στεναχωρηθώ.
Κι όταν στεναχωριέμαι φωνάζω και ο κόσμος γύρω μου στεναχωριέται και δε μου αρέσει καθόλου να συμβαίνει αυτό.

Αφού λοιπόν ηρέμησα , ζήτησα από τα παιδιά να παίξω μαζί τους.  Με δέχτηκαν αμέσως και είμαι πια πολύ ευτυχισμένος για αυτό.






ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΑ